Op 28 januari presenteerde de Amerikaanse president Trump een plan dat volgens hem het Israëlisch-Palestijnse conflict (Ha'Sikhsukh Ha'Yisraeli-Falestini) kon oplossen.
We kunnen zeggen dat bij de oorsprong van het conflict kan liggen bij de Aliyah of "opstijging", de immigratie van Joden uit de diaspora naar het Land Israël (Eretz Israel in het Hebreeuws).
Wat we konden zien, is dat bepaalde fundamentalistische Joden het niet erg vonden om land van moslims af te nemen om het zich eigen te maken. Verschillende Joden waren ervan overtuigd dat ze het recht hadden om door te gaan met "de daad van omhoog gaan" - dus, richting Jeruzalem met het - "alijah maken" door naar het Land Israël te verhuizen als een van de basisprincipes van het zionisme.
Groot probleem is dat zowel Palestijnen als Joden dezelfde historische plaatsen claimen, omdat beide hun geloof hebben gebaseerd op dezelfde Bijbelse plaatsen en Bijbelse mensen.
Door de jaren heen creëerde de strijd om het recht te hebben om te wonen of te leven rond die "afgelegen" plaatsen, veel verdeeldheid door zowel Joden als Palestijnen. De Israëlische regering, momenteel geleid door Benjamin Netanyahu, en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), momenteel geleid door Mahmoud Abbas, willen beide standvastig zijn en blijven koppig aan hun standpunten vasthouden terwijl ze de wereld vertellen dat ze de rechtvaardige eigenaars zijn.
Na een aantal jaren van mislukte onderhandelingen, brak het conflict opnieuw uit als de tweede Intifada in september 2000. Met escalerend geweld tot eind 2008, lanceerde Israël operatie Cast Lead in Gaza, wat resulteerde in duizenden burgerslachtoffers en miljarden dollars aan schade. Tegen februari 2009 werd een staakt-het-vuren ondertekend met internationale bemiddeling tussen de partijen, hoewel de bezetting en kleine en sporadische uitbarstingen van geweld zich voortzetten.
De PLO heeft campagne gevoerd voor de volledige status van lid van de staat Palestina bij de VN en voor erkenning aan de grenzen van 1967. Maar in 2011 mislukte het de Palestijnse Autoriteit om het VN-lidmaatschap te verkrijgen als een volledig soevereine staat. In november 2012 werd de vertegenwoordiging van Palestina in de VN opgewaardeerd naar een staat die geen lid is, en de titel van de missie werd gewijzigd van "Palestina (vertegenwoordigd door PLO)" in "Staat Palestina".
De uitbreiding van de Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever heeft de meerderheid van de Palestijnen ertoe gebracht te geloven dat Israël niet vastbesloten is een overeenkomst te bereiken, maar eerder streeft naar permanente controle over dit grondgebied om die veiligheid te bieden.
Sinds zijn aantreden heeft de Donald Trump regering het maken van een Israëlisch-Palestijnse deal een prioriteit gemaakt. De 45e Amerikaanse president was en is ervan overtuigd dat hij de enige ter wereld is die dit probleem kan oplossen. Om dit te doen, begon hij met het verplaatsen van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem, waarbij het oude Amerikaanse beleid werd omgekeerd. Dit werd verwelkomd door het Israëlische leiderschap, maar veroordeeld door Palestijnse leiders en anderen in het Midden-Oosten en Europa. Israël beschouwt het "complete en verenigde Jeruzalem" als zijn hoofdstad, maar Palestijnen claimen Oost-Jeruzalem voor de hoofdstad van hun toekomstige staat.
De wereld kijkt naar twee mogelijke oplossingen, eerst de 'tweestatenoplossing' waar een onafhankelijk Israël en Palestina zouden worden gecreëerd; en de 'één-staten-oplossing' die Israël, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook zou samenvoegen tot één groot land, dat ook in twee versies beschikbaar is. Eén, begunstigd door sommige linksen en Palestijnen, zou een enkel democratisch land creëren. Arabische moslims zouden het aantal Joden overtreffen, waardoor Israël zou eindigen een Joodse staat te zijn. De andere versie, die door sommige rechtsen en Israëli's wordt begunstigd, houdt in dat Israël de Westelijke Jordaanoever annexeert en de Palestijnen ofwel de Israelieten dwingt het land te verlaten of hun stemrecht te laten vervallen. Vrijwel de hele wereld, inclusief de meeste zionisten, wijst deze optie af als een onaanvaardbare schending van de mensenrechten.
De meeste peilingen suggereren dat zowel Israëliërs als Palestijnen de voorkeur geven aan een tweestatenoplossing. Het onvermogen van Israëli's en Palestijnen om tot twee staten te komen, heeft echter geleid tot een recente toename van de belangstelling voor een oplossing voor één staat, deels uit een gevoel van hopeloosheid en deels uit angst dat als de partijen niet over een twee-staat oplossing kunnen onderhandelen, een de facto uitkomst van één staat onvermijdelijk is.
Trump werkte een plan uit om vrede te brengen, maar vond het niet nodig om Palestina erbij te betrekken. Alleen de Israëlische premier Netanyahu was aanwezig. Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Nationale Autoriteit, weigerde het plan dat geen rekening hield met de Palestijnse zorgen of belangen, te accepteren.
Israëlische politici maakten snel bekend dat het plan hun langverwachte ambities ondersteunt om delen van de Westelijke Jordaanoever officieel aan Israël te annexeren, intenties die gedeeltelijk ook worden ondersteund door Benny Gantz, de belangrijkste uitdager van Netanyahu bij de komende Israëlische verkiezingen op 2 maart. Belgische en Europese leiders hebben een ambivalente positie ingenomen ten opzichte van het plan en weigerden een belangrijke uitdaging te vormen voor de Amerikaanse hegemonie of voor de voortdurende schending van de Palestijnse mensenrechten door Israël.
Op vrijdag 14 februari 2020, 20.00 uur in het Elcker Ik Centrum, Breughelstraat 31, 2018 Antwerpen, zullen Inès Abdel Razek en Mahmoud AbuRahma worden vergezeld door Dr. Itamar Shachar, een lid van Een Andere Joodse Stem om de kwestie openbaar te bespreken en een reactie te vragen van de Europese leiders en Europese bevolking.
