• Een getuigenis

Mijn moeder was joodse Ashkenazi, wat betekent dat haar familie uit Oost-Europa komt, ze spreekt Jiddisch (mengsel van Duits en Hebreeuws, gesproken door Ashkenazi). Mijn moeder is de enige overlevende van haar familie omdat mijn grootouders en tantes zijn gedeporteerd naar de vernietigingskampen van Auschwitz.

Joods zijn betekende slachtoffer zijn en anders dan anderen, ook een ander verhaal hebben dan anderen. We deden de Joodse feestdagen niet thuis, omdat mijn moeder God en de Joodse wetten had afgewezen vanwege het lijden door de Holocaust, dat ontbrak er aan. Hieruit kwam dat ik me afvroeg over God. Ik kende de sfeer van gezinnen die waren grootgebracht in Joodse vakantietradities in vakantiekampen in Israël, door mijn vrienden die me uitnodigden voor Sjabbat en toen ik in '72 verhuisde naar Israël, waar ik naar school ging en trouwde met een traditionele Jood. Ik probeerde ook Baal tchouv (Chuva) te zijn, dwz om terug te keren naar religie (om kosher te eten om Shabbat te respecteren, de 613 geboden ...)

Bovendien was mijn leven nog steeds onstabiel, chaotisch, mijn huwelijk veranderde en mijn echtscheiding uitgesproken, ik veranderde regelmatig van baan en verhuisde de hele tijd, en ik leed het gebrek aan liefde en de punten die de benchmarks voor het gedrag van mijn leven konden zijn.

In mijn leven stelde ik me vragen over geloof: op de leeftijd van 16, tot een katholieke vriend: hoe is geloof in God en later de zelfde vraag aan de rabbi van de gemeenschap van Troyes die ik goed ken. Maar geen antwoord;. en het versterkte mijn zoektocht naar God.
Op een dag tijdens een discussie vertelt mijn moeder me dat de Messias misschien Jezus is ... Ik antwoordde: "het is onmogelijk, de rabbijnen kunnen niet verkeerd zijn geweest" , in de metro vroeg ik: "Als Jezus bestaat, maakt hij een teken". Toen probeerde ik opnieuw het jodendom om mijn leegte te vullen en ook deed ik een psychotherapie gedurende 2 jaar.